Logo

Twoje dziecko ma katar. Kicha. Mówisz mu „Na zdrowie”. Maluch odpowiada „Dziękuję”. Częstując go przekąską wypowiadasz „Proszę” i słyszysz odpowiedź „Dziękuję”. BEZCENNE.

Bardzo cieszę się, gdy moje dziecko uczy się uprzejmości. Niezwykle doceniam każde jego „dziękuję”. Odbieram je dość jednoznacznie – jako potwierdzenie zrozumienia potrzeby okazywania szacunku w stosunku do drugiego człowieka. Myślę (wierzę), że nie jestem w tym podejściu odosobniona. Wydaje mi się, że większość rodziców uczy swoje dzieci podstaw grzeczności, której wyrazem jest magiczne „dziękuję”.  W konsekwencji cieszą się, gdy wspomniane słowo wkracza do codziennego słownika ich pociechy.

Szkoda zatem, że jako dorośli – w dorosłym świecie – przestajemy doceniać i szanować „dziękuję”.  W związku z tym przedstawiam subiektywne zestawienie tego za co, w bardziej lub mniej oczywisty sposób, możemy dziękować:

• za miłe słowa, komplementy;
• za życzenia (te bezpośrednie, sms-owe, e-mailowe);
• za prezenty (po ich rozpakowaniu);
• za rozmowę (w tym telefoniczną);
• za negocjacje (drugiej stronie);
• za e-mail (odpowiadając swoim e-mailem);
• za udzieloną informację (choćby przez konsultanta w biurze obsługi);
• za pomoc (choćby przy wyborze produktu w sklepie);
• za to, że ktoś się czymś z nami podzielił;
• za czyjeś zaangażowanie;
• za dobrze wykonaną pracę (szef pracownikowi);
• za docenienie (pracownik szefowi);
• za wyrozumiałość;
• za cierpliwość;
• za przepuszczenie przodem w drzwiach;
• za polecenie;
• za jazdę widną (zamiast „Do widzenia” przy wyjściu);
• za ciekawe spotkanie i szkolenie (prowadzącemu);
• za aktywność (prowadzący uczestnikom spotkania/szkolenia);
• za ciekawy link otrzymany na Fb, e-mailem;
• za dobrze wykonaną zleconą usługę (uzupełniając zapłatę dla wykonawcy);
• za zatrzymanie auta i umożliwienie przejścia przez przejście dla pieszych na ruchliwej ulicy (po prostu skinieniem)

i .... powodów jest znacznie więcej…

DZIĘKUJMY.